همه شما حتما نقشه‌های کاغذی را به خاطر دارید آنها نه قابلیت کوچک‌نمایی داشتند و نه بزرگ‌نمایی، علاوه بر این خیلی زود هم قدیمی شده و ماندگاری کمی داشتند؛ اما طولی نکشید که جای خود را به رهیاب‌های دیجیتال دادند. ساخت این رهیاب‌ها، پایانی بر کابوس استفاده از سیستم‌های سفری فرانسوی و مانند آن بود که جز سردرگم کردن راننده مزیت دیگری نداشتند.
در واقع میتوان گفت که از اوایل دهه ۱۹۶۰ میلادی، رهیاب‌های ماهواره در قالب اشکال گوناگون وجود داشته‌اند، اما این سیستم‌ها اغلب نظامی بودند و در اصل پس از آنکه بیل کلینتون رئیس‌جمهور وقت آمریکا در دهه ۱۹۹۰ میلادی شد، سیستم موقعیت‌یاب جهانی ارتش ایالات متحده را افتتاح کرد، انواع غیرنظامی آن هم مرسوم گشت و به مرحله تولید انبوه رسید. در این زمان بود طولی نکشید استفاده از سیستم‌های رهیاب ماهواره‌ای به زمره تجهیزات ضروری اغلب رانندگان تبدیل شد.
البته علیرغم وابستگی شدید بشر به این سیستم‌ها، باید بدانید که رهیاب‌های ماهواره‌ای راهکار نهایی برای رانندگی نیستند. این سیستم‌ها نیز مانند هر ابزار الکترونیکی دیگری در مواردی خوب کار می‌کنند و در برخی موارد دیگر هم کاربر را به اشتباه می‌اندازند. قدیمی‌تر شدن نقشه‌ها و تغییر سیستم‌های جاده‌ای می‌تواند یک رهیاب ماهواره‌ای را به ابزاری خطرناک تبدیل کند و حتی جان سرنشینان خودرو را نیز به خطر بیندازد.
رهیاب‌های ماهواره‌ای مدرن اغلب قابلیت اتصال به اینترنت را دارند و ظرف کوتاه‌ترین زمان ممکن میتوان آنها را به روز رسانی کرد. امروزه کاربران سیستم‌های رهیاب ماهواره‌ای در کوتاه‌ترین زمان ممکن و با استفاده از گوشی‌های هوشمند خود، نقشه‌های این سیستم‌ها را به صورت مرتب به روز رسانی می‌کنند. برنامه‌هایی مثلGoogle Navigation آنچنان کامل و دقیق هستند که کاربران اندروید را از هر اپلیکیشن رهیاب دیگری بی‌نیاز می‌نمایند.
چیزی که این هم‌اکنون عادی به نظر می‌رسد، در سال ۱۹۹۵ بیشتر به افسانه‌های علمی و تخیلی شباهت داشت، به همین دلیل میتوان گفت که سیستم‌های رهیاب ماهواره‌ای موجود در گوشی‌های هوشمند و ابزارهای دیگر به نوعی یک پیشرفت عظیم در حوزه فناوری محسوب می‌شود.